καημέ μου μεγάλε......

Εκείνο το πρωί ξύπνησε και έκανε ότι κάνει κάθε πρωί.Λίγο αφηρημένα όμως.Μηχανικά θα έλεγα.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και τα μάτια της ήταν γεμάτα μάσκαρα,πασαλυμένη στα μάγουλα της.
Το κεφάλι της πονούσε αρκετά και είχε ένα τσούξιμο στο λαιμό.Ήταν πολλά τα ποτά...
Έτσι ζαλισμένη όπως ήταν ξάπλωσε στην πολυθρόνα του σαλονιού της και κρέμασε τα πόδια της στο μπράτσο.
Τότε άρχισε να σκέφτεται το περασμένο βράδυ.Μια έκφραση αηδίας σχηματίστηκε στο πρόσωπο της.Τα μάτια της χαμηλωμένα στο πάτωμα.Σαν να ντρεπόνταν, σαν να έβλεπαν κάποιοι τις σκέψεις της,αυτα που είχε κάνει,τόσο΄εύκολα , χωρίς κανένα ενδοιασμό.Επάνω στην τρέλα του ποτού,της ηδονής,ανακατεμένης με αγάπη και σεβασμό.
χα!σεβασμό........

Και τώρα είχε ένα περίεργο δίλημμα.Τί την στεναχωρούσε πιο πολύ;Το οτι δεν ήταν σωστό να κάνει ότι έκανε γιατί χάλασε κάτι όμορφο που ποτέ πια δεν θα είναι το ίδιο;
Ή το οτι αμφισβήτησε την ίδια της την ψυχή,τα αισθήματα της,την προσωπικοτητα της ;
"Πόσο εύκολη είμαι ;"σκέφτηκε

Απο τη μέρα εκείνη λοιπόν άρχισε το πιο εξευτελιστικό ταξίδι της ζωής της.Η ισοπαίδωση του εγωισμού της.
Στο μυαλό της κάθε μέρα ήταν πως να επανορθώσει.Για την συνειδηση της.Της ασυνείδητης!...


Μέρες μετά βρεθήκανε με εκείνον,την μεγάλη της αγάπη,την συμπλήρωση της ψυχής της,του μυαλού της.Με εκείνον που κατάλαβε πόσο τον αγαπούσε όταν σκέφτηκε πόσο θα τον πλήγωνε το λάθος της.
Εκείνον που "εκείνο" το βράδυ δεν σκέφτηκε καθόλου.Δεν τα πηγαιναν καλά βέβαια εκεινο το καιρό αλλα...

Τον βρήκε μετά απο μέρες αφου πρώτα έλεγξε,σιγουρευτηκε οτι αυτος δεν ήξερε τιποτα.
Ήταν όλα πολύ όμορφα.Στο μυαλό της όμως γύριζε το λάθος.Βρισκόνταν σχεδόν κάθε μερα.Το πάθος της μεγάλωνε όλο και πιο πολύ , η αγαπη της,το ίδιο ομως και οι τύψεις της.

Καποια στιγμή που τα ιδρωμένα κορμιά τους ήταν ενωμένα την κοίταξε στα μάτια.Χαμήλωσε τα δικά της στιγμιαία απο ντροπή και τα ξανασήκωσε αμέσως.Τον κοίταξε τόσο έντονα που νόμιζες πως του διαβάζει το μυαλό.Η ανάσα της κόπηκε.
" Σ ΄Α Γ Α Π Ω " του είπε
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που το έλεγε τόσο αληθινά,τόσο μέσα βαθειά απ ΄την καρδιά της,με τόσο μεγάλη σιγουριά.
Και ΄γω σ'αγαπάω ,της ειπε.
Δεν ήταν το ίδιο.Δεν μπορούσε να της πει το ίδιο γιατί είχαν γίνει πολλά λάθη απο μέρους της που δεν τον άφηναν.Ισως φοβόνταν.Μην τον πληγώσει πάλι.

Κάθε φορά που βρισκόνταν τα πράγματα χειροτέρευαν και όλο και πιο ανασφαλής γινονταν εκείνη.
Και ζηλιαρα
Και πιεστική

Είχε καταλάβει πως το τέλος πλησίαζε.Ηθελε ομως να κάνει τα πάντα για να το αποφύγει.και ήξερε λόγο του 'λαθους' οτι έπρεπε να το ειπωστεί.
Παρακολουθολυσε τα πάντα.Που κοιτάει,με ποιον μιλάει.
Ηθελε να γίνει αυτο που εκεινος θα πρόσεχε,να τραβήξει το βλέμμα του και την καρδιά του.Φοβόνταν όμως τόσο πολύ μην τον χάσει που εγινε υπερβολική.Σε όλα.Ραντεβού,ζήλια,αγάπη.Τον έπνιξε
Ομως πάντα μεσα της σκεφτόνταν"Δεν πειραζει,ας με αποφευγει,πρέπει να πληρώσω,ίσως ξέρει."

Αρχισαν να κόβουν μέσα σε λίγους μήνες.Αυτός.Αυτή δεν το είχε καταλάβει.Ηταν στο κόσμο της. Χαμένη στη λατρεία της.
Τον παρακαλούσε κάθε φορά για μια αγκαλιά,για ένα φιλί.Της είπε πολλές φορές οτι είχε τελειωσει η σχέση τους,όμως εκείνη ,στον κόσμο της πάντα, δεν το πίστευε και έλεγε μέσα της "Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία"
Τελευταία φορά που βρέθηκαν οι δυό τους ήταν καλοκαίρι.Αρχές αυγούστου.Μετά ήρθε μια αλλη,για λίγες μέρες στη ζωη του.Τότε ισως την εκτιμησε λίγο και της έδωσε κάποιες ελπίδες.Την είδε στον ύπνο του με τα δερμάτινα να πλησιαζει.
Ομως μάταια ήλπιζε.Κάθε μέρα, αμέτρητες φορες,τον παρακαλούσε ελα
"έλα αγγελε μου να σε δω. Για ένα λεπτό μόνο. Σε ικετευω. Μόνο να σε δω."
Ομως εκείνος βράχος.Να της ξεριζωσει και το τελευταίο κομματάκι εγωισμού.Να την ισοπεδώσει.Να την καταστρέψει.

Οταν η πληγή δημιουργείται στην ψυχή,είναι πολύ βαθέιά για να κλείσει.Δεν υπάρχει γιατρειά.Έτσι και αυτη ένιωθε άρρωστη.Νόμισε οτι θα πεθάνει.Φοβίες.Δεν μπορούσε ούτε νερό να πιεί.
Που να ήξερες καημένε πως την έκανες να νιώθει!Σαν ναρκομανης πολλων χρόνων που ξαφνικα του κόβεις τα πάντα.Ούτε στερητικα,ουτε λυπηση

Οι μέρες ,οι μηνες περνούσαν.Ενιωσε στην ψυχη της τη μεγαλύτερη απώλεια,τη μεγαλύτερη ολων.Την άρνηση του μισού της εαυτού.Σαν να την έκοψες στη μεση.Πως να ζησει ένας ανθρωπος μισος;Πόσα κομμάτια να μαζέψει και πως να τα ενώσει;
Ενας θάνατος πιο πικρός απ τον αληθινό.Εκείνον κάποια στιγμή τον δέχεσαι,το πέρνεις απόφαση οτι έτσι είναι.Οταν όμως ο αλλος ειναι κοντά σου,αλλα δεν μπορείς να τον έχεις;Δεν μπορείς να τον δείς,να του μιλήσεις;Πάντα μέσα σου μένει μια ελπίδα.Σαν αγνοούμενος που είτε μια μέρα θα τον βρείς ξανα,να τον χαρείς,είτε  θα τον βρείς νεκρό ,κάποια στοιχεία μόνο ίσως.Ομως μέχρι εκείνη τη μέρα παραμένει αγνοούμενος, με την αγωνία μέσα σου να σου καίει κάθε μέρα το κορμί,το μυαλό και την ψυχή σου.
Και τί μπορείς να κάνεις;Να ακουμπήσεις σε έναν ώμο να ξεχαστείς όσο μπορείς για να περνούν οι μέρες...............................