αν μπορουσα θα ζωγραφιζα ενα δακρυ για τιτλο

Το μονο που ηθελα ήταν να καταλαβεις οτι με χανεις με αυτη την αδιαφορια,
το μονο που ηθελα ηταν να καταλαβεις οτι δε μπορω να ζω μακρια σου
και τι καταφερα; να χασω παλι η ηλιθια!!

ξερω δε θα τα διαβασεις ποτε αυτα που σου γραφω
δε θα μαθεις ποτε πως πεθαινω για σενα
πως θα σ'αγαπω για οσο υπαρχει η αυρα μου,η ψυχη μου
δε θα μαθεις ποτε πως σε θελω οσο τιποτα αλλο
πως δε σκεφτηκα ποτε κανενα αλλο αντρα και οταν προσπαθησα να το κανω
αηδιασα στην ιδεα πως καποιος αλλος θα με αγγιξει

δε θα μαθεις ποτε πως θα ημουν ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του πλανητη
αν μπορουσα να γινω γυναικα σου

να σε κοιμιζω στην αγκαλια μου τα βραδυα
να σου χαιδευω τα μαλλια οταν εισαι αρρωστος

δε θα μαθεις ποτε οτι η ζωη μου χωρις τη σκεψη σου μοιαζει με θανατος
δε θα μαθεις ποτε πως τα ματια μου παλι βουρκωσαν!!

ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΣ ΚΟΙΜΗΘΩ,ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗ ΞΥΠΝΗΣΩ

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕΣ??

ΠΩΣ ΓΙΝΑΜΕ ΕΤΣΙ???

ΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

δεν αντέχω έξω να μαι πάλι

δε περνάω καλά με φίλους βράδυ
ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
και μισώ την τόση ελευθερία
και σιχάθηκα να διασκεδάζω
δε μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
σου είπανε οι φίλοι
πως με είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι

που να ξέρουν πως δεν έχεις κλείσει μάτι
με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεββάτι

μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
μου είπαν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη
να χορεύεις με έναν τύπο που έχεις κάτι
που να ξέρουν πως δεν έχω κλείσει μάτι
μια εικόνα είναι μόνο μια απάτη
με τα ρούχα πέφτω πάνω στο κρεββάτι

μου παν οι φίλοι, μου παν οι φίλοι πως σε είδανε ωραία και κεφάτη

και σιχάθηκα να διασκεδάζω
δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως

!! ΚΙ ΟΜΩΣ !!

Σου γράφω ένα γράμμα,


όχι πως θέλω να σ' το δώσω.

Να έτσι, για να μιλήσω λίγο

μαζί σου.



Η ώρα είναι δώδεκα,

σ' αγαπώ όπως στις έντεκα,

στις δέκα, στις οκτώ.



Δε θέλω άλλο τίποτα,

είναι πια κάθε μου κύτταρο

γεμάτο σ' αγαπώ.



Είμαι γύρω σου,

είμαι πλάι σου,

φώναξέ με, είμαι για σένα.



Μέσ' στα μάτια μου,

μέσ' στα χέρια μου,

μόνο η δικιά σου η μορφή,

είμαι δικός σου.

ΓΙΑΤΙ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΑΡΓΗΣΕΣ ;;;;;

Βρέθηκα μετά τον χωρισμό στο σταθμό, στο βαγόνι μου,


μια ζωή σε μια αποσκευή

τα νεκρά όνειρά μου,

ξάφνου εκεί μες στο συνωστισμό

μια φωνή τόσο γνώριμη,

μια φωνή που γίνεται κραυγή καθώς λέει το όνομά μου,

και το τρένο ξεκίνησε και εσύ πάλι μακριά μου.



Κι ηθέλα τόσα να σου πω

πως σ' αγαπώ να σου φωνάξω,

αχ να μπορούσα μια ζωή

σε μια στιγμή να την αλλάξω,

κι έγραψα το σ' αγαπώ στο τζάμι

και μόλις είδα που δάκρυσες,

έτρεχε το δάκρυ μου ποτάμι

γιατί καρδιά μου άργησες.



Τρέχουνε οι πόλεις κι οι σταθμοί

μα εσύ πάντα πλάι μου,

βλέπω την μορφή σου, μου μιλάς

σαν βροχή σαν αέρας,

θέλω να κατέβω στην στροφή

μα η φωνή μου σκορπίζεται,

θέλω να κατέβω στην στροφή

δεν μ' ακούει κανένας,

και το τρένο πια χάνεται

σαν το φως μιας ημέρας.