καταθεση ψυχης

ποσο αληθινη μπορει να ειναι η αγαπη μου,ποτε στη ζωη μου δεν εχω νιωσει ετσι.
τι να ειναι αυτο που ακομη με κανει να γραφω για σενα?
τι να ειναι αυτο που με κανει να κλαιω,να πινω ωρες ατελειωτες,να ξερναω απο τη στεναχωρια μου τα ψεμματα που τοσο καιρο με εχεις ταισει

μαλλον εγω θυμαμαι
θυμαμαι τα παντα
και οταν θα σου πω αυτα που θυμαμαι θα κλαψεις ,ναι ματια μου
θα κλαψεις με πολυ πονο και σε λυπαμαι για αυτη τη στιγμη
οχι για τα κακα που μου χεις κανει.αυτα τα ξεχναω γιατι το ξερεις οτι σ'αγαπω τοοοσο πολυ
θυμαμαι ολα τα ομορφα που εχουμε περασει,και ολα τα δυσκολα


θυμαμαι οταν δεν μπορουσα να φαω και συ με εκανες να γελαω
θυμαμαι την πρωτη φορα που χωρισαμε και παρολο το θυμο μου πεταξα τα πραγματα που ειχα στα χερια μου στο πατωμα του αμαξιου σου και σε εσφιξα στην αγκαλια μου
θυμαμαι που φοβοσουν οτι ο πατερας σου ειναι αρρωστος και γω σε ηρεμουσα,σε ολες σου τις κακες στιγμες εγω ημουν εκει,οχι απο συμφερον,απο αγαπη απο εννοια.
στις συμβουλες που σου εδινα για την καθε σου αποφαση ακομη και για τη μηχανη σου
 θυμαμαι που βγαιναμε μαζι και επειδη δεν επρεπε να καταλαβει κανεις τιποτα ακομη και τα δαχτυλα σου που αγγιζες στην πλατη μου μου προκαλουσαν ριγος
θυμαμαι τα βραδια στο γιαννη που παιζαμε ηλεκρονικο και πανηγυριζαμε σε καθε νικη λες και ειμασταν μικρα παιδακια και σαν να μην υπηρχε κανεις διπλα μας ειμασταν στο δικο μας κοσμο
θυμαμαι που στα δυσκολα μου μου εστελνες μηνυματα να με ηρεμησεις
θυμαμαι το σπιτι του μικρου το πρωτο που εκει πηγαιναμε στα πρωτα μας ραντεβου πως με κοιταζες
θυμαμαι το σπιτακι μας,τον καναπε μας,οταν ηταν ακομη μεσα και ολες τις ομορφες στιγμες που ζησαμε εκει
θυμαμαι που ερχομουν και τρωγαμε,βλεπαμε μπαλλα,λαζοπουλο,μιλουσαμε για τους δικους σου για τις ζωες μας
θυμαμαι την καθε καλημερα ,που βρισκομασταν πρωι πρωι πριν τη δουλεια για ενα πεταχτο φιλακι
θυμαμαι που μου λεγες οτι δεν εχεις ξαναγαπησει ποτε ετσι
θυμαμαι που καναμε ερωτα και σε κραταγα σφιχτα με ολο μου το σωμα και φιλιομασταν με τοσο παθος...
θυμαμαι που ντρεποσουν τη πεγκυ,θυμαμαι που βγαιναμε και γω σε τσιμπαγα οταν κοιταζες αλλη και συ γελαγες αντι να κλαψεις απο τον πονο
θυμαμαι στην αθηνα που κοιμομουν και με κοιταζες,που μου εφερες τα λουλουδια στα γεννεθλια μου  λες και μου εκανες προταση γαμου,θυμαμαι που με περιμενες πως και πως να ερθω
θυμαμαι την ανασα σου στο προσωπο μου οταν κοιμοσουν διπλα μου
θυμαμαι ποσο πολυ ερωτευτηκαμε και ποσο πολυ αγαπηθηκαμε
αν οτι διαβασες δεν το θυμασαι τοτε τελειωσαμε για παντα χωρις αμφιβολια
και αν ολο αυτο σε εκανε να βουρκωσεις τοτε σκεψου και αναρωτησου σαν τι με βλεπεις?γιατι σαν φιλη δε θα σου προκαλουσε κατι και αν ολα αυτα σου λειπουν μπορεις και παλι να τα εχεις γιατι μπορει να μη ξερω τι ειναι η κρουση ή η εθελουσια εξοδος ομως ξερω να αγαπω και να συγχωρω και αυτο που αγαπω να μη το αφηνω να πεθανει.
δε θελω να μου πεις ουτε γιατι ουτε τιποτα αλλο.θελω μονο για την υπολοιπη ζωη σου να θυμασαι οτι διαβασες τωρα,να μη τα ξεχασεις ποτε.οτι κι αν γινει